Ostatnia miłość Marszałka. Eugenia Lewicka

      Wydawnictwo "Prószyński  Media" Sp. z.o.o 2018

 Rozdział 2.

Czwarta kobieta

      Na szczytach władzy wciąż jeszcze trwała i trwać miała nadal walka, nie tylko o prymat, ale i o koncepcję nowego państwa, ale w Polsce lat dwudziestych  rozpoczął się etap budowania.

      Kiedy starsi bracia i ojcowie walczyli na frontach pierwszej wojny światowej, w domach, chatach i dworkach wzrastało nowe pokolenie, mające już w niedalekiej przyszłości odegrać swoją życiową  rolę.

 W latach dwudziestych ubiegłego wieku pokolenie to było gotowe włączyć się w odbudowę i rozbudowę państwa,  które wcześniej, w  świadomości poprzedników istniało tylko teoretycznie.

       Ponad stuletnia niewola  ograniczała  Polakom   szanse poznawania sprawnie działających struktur państwowych, a ci którzy tego doświadczyli pracując na wysokich stanowiskach w trzech różnych zaborach, traktowani byli nieufnie.

Wobec tego nowa sytuacja polityczno- społeczna, pomimo waśni na szczytach władzy, dawała pewne możliwości ludziom  młodym i energicznym.

Przyszła  kolej na zmiany i innych niż dotąd bohaterów.  Polsce potrzebni byli pracownicy dobrze wykształceni o  szerokich zainteresowaniach i nowoczesnym sposobie myślenia.

 Młodzi, gotowi w inny niż starsze pokolenie służyć swojemu krajowi,  pojawiali się więc czasem na obrzeżach polityki,  a nawet  w samych kręgach elit.

      Członków zwaśnionych  frakcji i obozów łączyła deklaracja  poparcia dla fachowców   i chociaż zajęci własnymi awanturami czasem niewiele rozumieli ze spraw związanych z gospodarką, czy  szeroko pojmowanymi finansami państwa ( o czym w Libretcie finansisty” pisze Antoni Jaroszewicz)  dlatego na politycznie ważnych salonach przyjmowano przedsiębiorców, finansistów i przedstawicieli nowych zawodów. Do głosu próbowali dojść ambitni specjaliści, dla których możliwości jakie dawało wciąż jeszcze organizujące się  państwo wydawały się wielkim wyzwaniem.  Zmiany pokoleniowe nie zachodzą jednak szybko. Są to na ogół procesy ewolucyjne, których nieuchronność jest bardzo  opornie akceptowana przez starsze pokolenie  .

Większość tych, którzy chcą dowieść słuszności własnych poczynań, musi porządnie się natrudzić, by przebić mur  obojętności, a nawet wrogości grup będących u władzy.

Władzy,  z której nikt nie chce rezygnować.

       Powojenne czasy wymagały innego niż dotąd zaangażowania. Staranne  wykształcenie i ciekawość świata stały się teraz cenniejsze niż niezbędne na wojnie   determinacja i poświęcenie.  Młode kobiety nie przenosiły już pod ubraniami  ulotek lub wiązek dynamitu.  Ambitne, dojrzałe  panny ze średnich i wyższych sfer, w  latach dwudziestych dwudziestego wieku miały prawa wyborcze, zgrabne figury i często  gruntowne wykształcenie, w jakie ich świadomi rodzice inwestowali od pierwszych lat życia córek.

          Taką właśnie kobietą była doktor Eugenia Lewicka, która pewnego letniego dnia pojawiła się  przed Piłsudskim wśród druskiennickich sosen nad brzegiem Niemna.

Trzydzieści lat młodsza od Marszałka mogłaby być jego córką, ale stała się natchnieniem końcowych lat życia. Nie jest wykluczone, że  miła  powierzchowność i entuzjazm Eugenii,  które sprawiały, że wiele jej planów i zamierzeń przybierało realny kształt, dostarczyła   Piłsudskiemu nowego napędu  do działania. Być może właśnie, dzięki tej dawce energii zgorzkniały nieco były dyktator, wiosną 1926 roku   poczuł  siłę,  by wrócić do gry.

Oczywiście znajomości Piłsudskiego z Lewicką nie należy przypisywać roli sprawczej. Chęć powrotu do wielkiej  polityki nigdy nie opuściła Marszałka i na fakt, że w końcu do niej wrócił miało wpływ bardzo wiele czynników.

Faktem jednak jest i to, że niektóre opinie drobnej blondynki o zgrabnej figurze i ładnej twarzy, przez pewien czas  bardzo liczyły się dla  Marszałka i być może to właśnie  przywiodło ją do zguby.

      Kiedy Piłsudski poznał Eugenię Lewicką otaczająca go rzeczywistość nie odpowiadała ani jego oczekiwaniom ani ambicjom. Marszałek nie czuł się jeszcze gotowy, by  wieść życie emeryta.

Potrzebował impulsu, który pozwoliłby mu raz jeszcze sprawdzić siłę  własnej legendy. Wydaje się, że nowe uczucie mogło być właśnie takim impulsem; katalizatorem działania i powodzenia.

     Kobieta, którą Piłsudski poznał w lecie 1924 roku  podobnie jak wcześniejsze partnerki spełniała jego oczekiwania. Dobrze wykształcona,  pogłębiająca wciąż swoją wiedzę lekarka, pełna nowych pomysłów, oraz nieustającego entuzjazmu do tego, czym się zajmowała,  była wymarzoną towarzyszką miłych chwil relaksu i  wypoczynku w uzdrowisku. W późniejszym zaś czasie  i współpracownicą na terenie Warszawy.

     Zmęczony wieloletnią, rujnującą zdrowie aktywnością  i rozczarowany obrotem spraw  Piłsudski  potrzebował lekarza dla ciała i porywu dla duszy. Doktor Eugenia doskonale nadawała się do obu tych ról.

Nie znaczy to rzecz jasna, że ze znajomości z Lewicką jedynie Marszałek czerpał korzyści. Młodej, ambitnej kobiecie, dla której praca stanowiła główny sens życia, protekcja najważniejszej osoby w państwie ułatwiała realizację wielu zamierzeń. O resztę zaś potrafiła zadbać sama.  W 1924 roku  Józef Piłsudski potrzebował zastrzyku świeżej energii, zaś mądra, pracowita i ambitna dziewczyna potrzebowała odpowiedniego wsparcia.

       W życiorysie Lewickiej próżno byłoby szukać bohaterskich czynów,  spektakularnych akcji lub  patriotycznych porywów. Urodzona zbyt późno i zbyt daleko od kraju, by skutecznie walczyć   w szeregach konspiratorów,  w czasie wielkiej wojny dorastała i kształciła się w gimnazjum, a potem na studiach medycznych w Kijowie.

Na postawę i charakter „kresowej panny” niewątpliwie wielki wpływ miało miejsce, w którym się urodziła i wychowała. Miejsce, które z przyjaznego dotąd dla Polaków, po 1917 roku stało się dla nich   trudne do życia.  W tej sytuacji w młodym pokoleniu polskiej mniejszości mieszkającej na dalekiej Ukrainie wykształciło się , wiele ważnych i potrzebnych w życiu cech.  Determinację w dążeniu do celu znajdziemy więc nie tylko  w życiorysie Eugenii, ale też w życiorysie jej o dwa lata młodszego brata Wilhelma.

     W chwili przyjazdu do Warszawy Eugenia Lewicka miała już pewne życiowe doświadczenie i spełniała wszystkie wymagania jakie w tamtych latach przed młodymi stawiała rzeczywistość.

Jej wielkim atutem był upór i uroda, co dla każdego mężczyzny, a Marszałek nie był tu wcale żadnym wyjątkiem, ma bardzo istotne znaczenie.  Piłsudskiemu niewątpliwie imponowało zarówno świetne wykształcenie Eugenii, jak też jej oryginalne pomysły na propagowanie nowych, nieodległych od jego sposobu myślenia  idei. Lewicka była kobietą nowej epoki. Nie tylko praktykowała medycynę, ale prowadziła też badania naukowe, co dla starzejącego się, ale wciąż  lubiącego wyzwania  mężczyzny musiało być fascynujące.